۱۳۳۱۴۵۶-رستمى - مجتبى بسم الله الرحمن الرحيم آنانكه به دين اسلام گرويدند و از وطن خود هجرت نموده و در راه خدا جهاد كردند اينان اميدوار و منتظر رحمت خدا باشند كه خدا بر آنها بخشاينده و مهربان است. بايد كه نداى عاشقى ساز كنم راهى به ديار عشق باز كنم وقت است مرا كه بال و پر بگشايم از محبس تنگ سينه پرواز كنم بايد كه به سوز عشق لايق بشوم آزاد ز زنجير علايق بشوم بگذار مرا دل كه دگر فرصت نيست فرض است كه همتاى شقايق بشوم با درود به روان پاك شهداى اسلام و رهبر كبير انقلاب حضرت امام خمينى (قدس سره) خداى را سپاس مى‌گويم كه اين توفيق نصيبم گرديد تا در راه رضاى خدا اين جان ناچيزم را بدهم. بارالها راضيم به رضاى تو و تسليم به امر تو (و الذين اذا اصابتهم مصيبه قالوا انا لله و انا اليه راجعون) آنان كه چون به حادثه سخت و ناگوارى دچار شوند صبورى پيش گرفته و گويند ما به فرمان خدا آمده و به سوى او رجوع خواهيم كرد. اكنون كه در حال نوشتن اين وصيتنامه ميباشم ساعت ۵/۸ شب مورخ ۳/۱۱/۶۹ است و هر آن امكان دارد به عمليات برويم لذا بر خود واجب دانستم چند نكته اى را به عرضتان برسانم. زندگى دنيايى همانطور كه ميدانيد ميگذرد و چيزى كه براى انسان ميماند ، اعمال نيك اوست و انتخاب راه صحيح ما راه جهاد را برگزيده ايم و وضعيتمان مشخص نيست، هر آن امكان دارد كه از دنياى ظاهرى كوچ كنيم و به دنياى باقى بشتابيم. پدر و مادر گرامى! شما بهتر از من ميدانيد كه زندگى دنيا، فانى است و همه چه دور چه نزديك به سوى مرگ خواهيم رفت من نيز در فرصت گرانبهايى كه نصيبم شد جانم را در راه اسلام و انقلاب فدا كردم البته اگر خدا قبول نمايد در طى مدتى كه در خدمت سربازى بودم سعى كردم از طريق نامه شما را خوشحال كنم چون نمى توانستم ناراحتى شما را ببينم بياييد براى رضاى خدا هم كه شده ناراحت نباشيد و شكر خدا را به جا آوريد كه در اين برهه از زمان قرار گرفته ايد و پدر و مادر يك شهيد هستيد. اميدوارم اگر از اين حقير بدى و ناراحتى ديده ايد عفو كنيد در ضمن چند كلمه با برادران و خواهران عزيزم سخن دارم: هميشه به ياد خدا باشيد و از رهبرى پشتيبانى كنيد تا انقلاب اسلامى پيروز شود از پدر و برادرانم تقاضا دارم كه در شهادتم گريه نكنند و خدا را سپاسگزار باشند.از دوستانم ميخواهم كه هميشه در صحنه باشند و نگذارند كه منافقين داخلى و كفر جهانى رشد كنند و تلاش كنند كه با تمام قدرت از اسلام دفاع نمايند. اى كسانى كه مامور دفن من هستيد مرا در تابوت سياهى بگذاريد تا همه بدانند كه سياهيهاى زندگى را چشيده‌ام ، چشمانم را باز بگذاريد تا بدانند از اين دنياى فانى با خود هيچ نبرده ام و عكس از رهبرم را در بالاى سرم بگذاريد تا همه بدانند كه به خاطر اسلام شهيد شدم. دو قطعه يخ نيز بر روى قبرم بگذاريد تا با اولين طلوع آفتاب همچون مادرى برايم بگريد . والسلام مجتبى رستمى ۳/۱۱/۶۹